در دنیا در چند دهه اخیر، فلسفیدن و فلسفه ورزی، به عنوان روشی برای پرورش قوه فکر، مجددا مورد توجه قرار گرفته است. در ایران نیز حدود یک دهه است که چنین مباحثی مطرح شده است. در همین راستا و در بادی امر، برنامه ای تحت عنوان «آموزش فلسفه به کودکان» در ایالات متحده پدیدار گشت و سپس در سراسر دنیا گسترش یافت. با آن که مدت زیادی از عمر این برنامه نمی گذرد و در همین مدت نیز موفقیت های زیادی کسب کرده، اما در عین حال با چالش های زیادی، به ویژه در حوزه نظری، مواجه شده است. در میان چالش های عمده نظری، امکان آموزش فلسفه به کودکان با توجه به مفهوم فلسفه، از اولین چالش ها بوده است. درست یا نادرست، فلسفه موضوعی دشوار تلقی شده است که به تعمق در آرای فلاسفه می پردازد و بسیاری از بزرگ سالان تحصیل کرده و تحصیل نکرده، در فهم آن با دشواری مواجه اند، چه رسد به کودکان. از این رو اولین سوالی که طراحان و حامیان فلسفه برای کودکان با آن مواجه می شوند، این است که: «آیا با چنین تصویری از فلسفه، آموزش فلسفه به کودکان ممکن است؟» این مقاله، ضمن توصیف مختصر این برنامه درسی در خلال مرور سوابق بنیان گذار آن – لیپمن - ابتدا سوابق چالش مفهومی در این زمینه را مرور کرده است. سپس دو مفهوم فلسفه به عنوان شاخه ای از دانش بشری یا به عنوان یک رشته دانشگاهی را در مقابل فلسفه به عنوان فلسفه ورزی و فلسفیدن قرار داده، دلایل و شواهد دو گروه طرف داران و مخالفان این برنامه را بررسی کرده و نشان داده است که با چه مفهومی از فلسفه، آموزش فلسفه به کودکان امکان پذیر است. در پایان مقاله با توجه به این که چنین چالشی در ایران نیز وجود دارد، پیشنهاداتی برای نحوه بررسی و برخورد با چنین مساله ای در ایران ارایه شده است.

هدف اصلی این پژوهش، سنجش اثربخشی آموزش فلسفه برای کودکان بر بهبود خودتنظیمی هیجانی کودکان کار بود. این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی بود که در آن از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش، کودکان کار 7 و 8 ساله شهر تهران در سال تحصیلی 97-1396 بودند که موسسه مهر کودکان به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شد، و کودکان کار (تعداد= 36 نفر) این موسسه به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شده اند. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 1 ساعته تحت برنامه آموزش فلسفه برای کودکان قرار گرفتند. برای جمع آوری داده از پرسشنامه استاندارد سنجش سبک های تنظیم عاطفی (هافمن و کشدن، 2010) استفاده گردید که پایایی این ابزار با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای مولفه های پنهان کاری، سازش و تحمل به ترتیب 70/0، 75/0 و 50/0 محاسبه شده است که حاکی از پایایی بالای آن است. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که برنامه آموزش فلسفه برای کودکان پنهان کاری کودکان کار را کاهش می دهد و سازش کاری و تحمل آنان را افزایش می دهد.

هدف: آموزش فلسفه برای کودکان، یکی از روش های بینشی تربیت عقلانی است؛ در این مقاله در پی آن بودیم که آیا آموزش فلسفه برای کودکان می تواند منجر به استدلال ورزی و تفکر منطقی در کودکان پیش دبستانی گردد.   روش شناسی: روش تحقیق این پژوهش کیفی با رویکرد گرندد تئوری بوده و داده­های جمع­آوری شده از پاسخ های 15 نفر از اساتید دانشگاه­ و خبرگان حوزه تعلیم و تربیت و برنامه آموزش فلسفه برای کودکان می باشد همچنین با استفاده از نرم­افزار MAXQDA در سه مرحله «کدگذاری باز»،«کدگذاری محوری» و «کدگذاری انتخابی» مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و مدل نهایی استنتاج شده است.   یافته ها: از داده­های مصاحبه­ها، نشان می­دهد براساس این مدل، برنامه آموزش فلسفه برای کودکان یک روش موفق در آموزش تفکر منطقی است که بر مسئولیت پذیری، توانایی پاسخ مؤثر و تصمیم گیری های مـناسب در شـرایط و موقعیت های مختلف تاثیرگذار است.   بحث و نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که اجرای آموزش فلسفه در کلاس درس می تواند بر پرورش مهارت های استدلال ورزی و تفکر منطقی دانش آموزان تاثیر مثبتی بگذارد.